ŚNIEŻNIK

SKALISKO

Śnieżnik (1425 m n.p.m., zwany też Śnieżnikiem Kłodzkim, niem. Glatzer Schneeberg (nazwa używana w Niemczech) lub Spieglitzer Schneeberg i Grulicher Schneeberg (nazwy używane w Austrii), czes. Králický Sněžník) – najwyższy, graniczny szczyt po polskiej stronie w Sudetach Wschodnich i w Masywie Śnieżnika. Na stokach Śnieżnika występują rumowiska kamienne, powstałe w czasie plejstoceńskich zlodowaceń. Z tego samego okresu pochodzi nisza niwalna w południowym zboczu. W zagłębieniu tym, ok. 200 m od szczytu, bierze początek Morawa, jedna z większych rzek Republiki Czeskiej.

Utworzony został w Złotym Stoku w roku 2006. Lokalizacja w Kotlinie Kłodzkiej, w obrębie Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego obejmuje obszary leśne oraz teren dawnego kamieniołomu. Między niebem a ziemią, w pięknym lesie nad Złotym Potokiem, na terenie ponad 7 hektarów, znajdują się atrakcje zapewniające moc wyjątkowych wrażeń. To niepowtarzalny rodzaj napowietrznego trekingu, którego bazą są przejścia akrobatyczne między drzewami takie jak: balansujące pomosty, przejścia po linie, przejścia siatkowe, powietrzny surfing, skok Tarzana, tyrolki - zjazdy na linie o łącznej długości prawie 500 m. oraz wiele innych.

GÓRY STOŁOWE

KOPALNIA ZŁOTA

Góry Stołowe (332.48) – niem. Heuscheuergebirge, czes. Stolové hory – masyw górski w Sudetach Środkowych, na styku z Sudetami Wschodnimi. Wypiętrzone przed 30 milionami lat są jednymi z nielicznych w Europie gór płytowych. Płyty z górnokredowych piaskowców ciosowych ułożone są poziomo – stąd nazwa gór, bo płaskie jak stół. Zachodnia część Gór Stołowych leży na terenie Republiki Czeskiej i nosi nazwę Wyżyny Broumovskiej (Broumovska vrchovina). Północno-zachodni skraj pasma w okolicach Mieroszowa – Gorzeszowa – Krzeszowa – Chełmska – Okrzeszyna nosi nazwę Zaworów. W 1993 na terenie Gór Stołowych utworzono Park Narodowy Gór Stołowych. Góry Stołowe stanowią centralną część niecki śródsudeckiej. Obejmują też niewielkie fragmenty granitoidowej jednostki Kudowy-Olešnic oraz metamorfiku orlicko-kłodzkiego (tu: bystrzycko-orlickiego). Największy obszar w Górach Stołowych zajmują górnokredowe (cenoman, turon, koniak) skały osadowe niecki śródsudeckiej, w północno-zachodniej części leżące prawie poziomo, w północno-wschodniej zapadające lekko ku południowi.

Historia miasta Złoty Stok nierozerwalnie związana jest z rozwojem górnictwa złota i arsenu na Dolnym Śląsku. Górnictwo w okolicach Złotego Stoku ma ponad 1000-letnią tradycję. Najprawdopodobniej w średniowieczu okoliczni mieszkańcy wydobywali złoto z czapy wietrzeniowej złoża złotostockiego lub z aluwiów górskich strumieni. Pierwsze pisane dowody na istnienie robót górniczych pochodzą z XIII w. Początek wieku XVI to szczytowy rozkwit górnictwa złota i miasta Złoty Stok, o czym świadczy 190 sztolni i wyrobisk górniczych oraz 20 hut, w których wytapiano złoto. Produkcja złota w skali roku wynosiła wtedy przeciętnie 60 kg (maksymalnie 140 kg) co dawało około 8% produkcji w Europie. Z końcem XVII i początkiem XVIII wieku rozpoczął się nowy okres w dziejach kopalni związany z odkryciem rudy arsenowej i produkcją arszeniku.
Na początku XX w. Kopalnię zmodernizowano. Podczas II Wojny Światowej kopalnia nie uległa zniszczeniu i funkcjonowała do 1961 roku kiedy to definitywnie została zamknięta.
Aktualnie utworzono w kopalni trasę turystyczną.

LĄDEK ZDRÓJ

WODOSPAD WILCZKI

Lądek-Zdrój (dawniej niem. Bad Landeck) – miasto w woj. dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Lądek-Zdrój. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. wałbrzyskiego. Położone jest na ziemi kłodzkiej pomiędzy Górami Złotymi a Krowiarkami w dolinie rzeki Białej Lądeckiej, 25 km na południowy wschód od Kłodzka na terenie przynależnym geograficznie do Sudetów Południowo-Wschodnich. występują tu radoczynne (zawierające radon) cieplice siarczkowe i fluorkowe. Przyjeżdżają tu przede wszystkim osoby z chorobami reumatycznymi, ortopedycznymi i neurologicznymi. Wody radonowe powodują wzrost poziomu hormonów płciowych. Najbardziej reprezentacyjnym sanatorium jest zakład przyrodoleczniczy "Wojciech" (dawny Marienbad). Wyróżnia się neobarokowymi zdobieniami, marmurowymi misami z ujęciami wód leczniczych. Zakład posiada również okrągły basen z wodą ze źródła termalnego, wokół którego rozmieszczone są marmurowe XIX-wieczne wanny do kąpieli perełkowych. W Bad Landeck leczyli się m.in.: Goethe, caryca Katarzyna II, car Aleksander I, królowie pruscy, John Quincy Adams – prezydent USA.

Wodospad Wilczki (dawniej nazywany również Wodogrzmoty Żeromskiego, niem. Wölfelsfall) – wodospad na rzece Wilczka oraz rezerwat przyrody w Masywie Śnieżnika (Sudety Wschodnie), w pobliżu Międzygórza.Wysokość wodospadu wynosi 22 m. Jest to drugi co do wielkości wodospad w polskich Sudetach, po Wodospadzie Kamieńczyka. Przed wielką powodzią w 1997 r. woda spadała z wysokości o 5 metrów większej. Powódź wymyła wtedy, jak się okazało, sztucznie wykonany próg z początków XIX w.. Przed 1945 r. wysokość wodospadu sięgała nawet 30 m. Wody spadają z progu szerokości ok. 3 m do niewielkiego kotła eworsyjnego wyżłobionego w mniej odpornych łupkach łyszczykowych. Zimą wokół kaskady tworzy się efektowny lodospad. Skały progu i wąwozu zbudowane są z gnejsów gierałtowskich. Wąwóz za wodospadem, mający szerokość ok. 3 m, 20 m długości i 15 m głębokości, nazywany jest kanionem amerykańskim. Po ok. 300 m Wilczka wypływa w dużo szerszą dolinę, przegrodzoną dalej tamą wybudowaną tu w 1908 r.